Neoklasik portre, 18. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan ve 19. yüzyılın başlarında gelişen bir portre stilidir. Gerçekçilik, idealizasyon ve simetriye verdiği önemle karakterize edilir. Neoklasik portreler çoğu zaman mevzuları klasik pozlarda ve ortamlarda tasvir eder ve tipik olarak natüralist bir tarzda işlenir.
“Neoklasik Portre: Yüzlerde Zarafet ve Onuru Yakalamak” anahtar kelimesinin arama amacı, neoklasik portre sanatı hakkındaki daha çok informasyon edinmektir. Bu anahtar kelimeyi arayan kişiler muhtemelen neoklasik portrenin zamanı, neoklasik portreler kurmak için kullanılan değişik teknikler ve neoklasik portrenin ustaları olarak önde gelen sanatçılar hakkındaki informasyon edinmekle ilgilenmektedir.
Bu yazı, neoklasik portreciliğin zamanı, özellikleri ve meşhur örnekleri de dahil olmak suretiyle kısa bir genel bakışını sunacaktır. Ek olarak, “Neoklasik Portrecilik: Yüzlerde Zarafet ve Onuru Yakalamak” anahtar kelimesinin arama amacını ve bu amaca cevap veren içeriğin iyi mi oluşturulacağını da ele alacaktır.
| Neoklasik Portre | Portrecilik |
|---|---|
|
18. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan, idealize edilmiş güzellik, bakışım ve orantıya vurgu icra eden bir portre stili. |
Bir kişiyi yahut insan grubunu fotoğraf, çizim yahut heykelde tasvir etme sanatı. |
|
Lütuf |
Hareket yahut duruşta zarafet ve incelik niteliği. |
|
İtibar |
Hürmet yahut şerefe layık olma durumu yahut niteliği. |
|
Yüz özellikleri |
Bir ferdin yüz bölgesinin göz, burun, ağız ve çene benzer biçimde fizyolojik özellikleri. |
II. Neoklasik Portre
Neoklasik portreler, 18. yüzyılın sonlarında, hafifçe ve keyifli doğasıyla karakterize edilen Rokoko portre stiline karşı bir reaksiyon olarak ortaya çıktı. Öte taraftan, neoklasik portreler gerçekçilik, idealizasyon ve haysiyet vurgusuyla karakterize edildi.
Neoklasik portreler çoğu zaman varlıklı patronlar tarafınca sipariş edilirdi ve çoğu zaman modeli resmi bir pozda tasvir ederlerdi. Modeller çoğu zaman klasik giysilerle yahut antik heykellerden esinlenen pozlarda tasvir edilirdi.
Neoklasik portreciliğin en meşhur ressamları içinde Jacques-Louis David, Jean-Auguste-Dominique Ingres ve Antonio Canova yer alır.
III. Neoklasik Portrenin Özellikleri
Neoklasik portre, gerçekçiliğe, idealizasyona ve sadeliğe verdiği önemle öne menfaat.
Gerçekçilik, doğru anatomik oranlar ve detayların kullanılması ve modelin dikkatli bir halde gözlemlenmesiyle elde edilir.
İdealleştirme, neoklasik portrelerin öznelerini çoğunlukla kendilerinin idealize edilmiş versiyonları olarak tasvir etme biçiminde belirgindir. Bu, modelin gerçekte olduğu için daha genç, daha güzel yahut daha haysiyetli görünmesini sağlamayı içerebilir.
Sadelik, neoklasik portrelerin temel bir özelliğidir. Bu, sınırı olan renklerin kullanımında, kısıtlı bir palette ve lüzumsuz ayrıntıların eksikliğinde belirgindir.
Neoklasik portreler çoğu zaman dram ve derinlik duygusu yaratmak için fer ve gölgenin kullanımıyla karakterize edilir.
Model çoğu zaman başı hafif bir tarafa dönük biçimde, düz bir pozda tasvir edilir.
Arka plan çoğu zaman etkisiz yahut sadedir, böylece odak noktası modelin üstünde kalır.
Neoklasik portreler sıklıkla varlıklı sanatseverler tarafınca sipariş edilir ve çoğu zaman kamusal alanlarda yahut hususi koleksiyonlarda sergilenir.
Neoklasik portre, Batı sanatı üstünde kalıcı bir tesir bırakan mühim bir sanat biçimidir.
IV. Meşhur Neoklasik Portreler
En meşhur neoklasik portrelerden bazıları şunlardır:
- Jacques-Louis David’in Madam Recamier’in Portresi (1800)
- Jean-Auguste-Dominique Ingres’ Napolyon Bonapart’ın portresi (1804)
- Francisco de Goya’nın Wellington Dükü’nün portresi (1812)
- Thomas Lawrence’ın IV.George’un Portresi (1820)
- John Singer Sargent’ın Madame X’in Portresi (1884)
Bu portrelerin tüm bunlar, konularının realist tasvirleri, klasik pozlar ve motiflerin kullanması ve haysiyet ve zarafete vurgu yapmalarıyla dikkat çekmektedir. Neoklasik portreciliğin en iyi örneklerinden bazıları olarak kabul edilirler.
V. 18. Yüzyılda Neoklasik Portrecilik
Neoklasik portreler, 18. yüzyılda Barok portrelerinin süslü ve suni tarzına karşı bir reaksiyon olarak ortaya çıktı. Neoklasik portreler, sadelik, sarahat ve gerçekçilikleriyle karakterize edildi. Çoğu zaman özneleri idealize edilmiş pozlarda tasvir ettiler ve tipik olarak sıradan arka planlara yerleştirildiler.
18. yüzyıldan kalma en meşhur neoklasik portrelerden bazıları şunlardır:
- Jacques-Louis David’in Madam Recamier’in Portresi (1800)
- Jean-Auguste-Dominique Ingres’ Napolyon Bonapart’ın portresi (1804)
- Thomas Gainsborough’un Mavi Çocuk (1770)
- George Romney’nin Emma Hamilton’un Portresi (1782)
Neoklasik portreler 19. asır süresince popülerliğini sürdürdü ve muhtelif ülke ve kültürlerden sanatçılar tarafınca benimsendi. Hem amme figürlerini bununla birlikte hususi kişileri tasvir etmek için kullanılabilen oldukça yönlü bir stildi.
6. 21. Yüzyılda Neoklasik Portre
Neoklasik portreler, Kehinde Wiley ve Amy Sherald benzer biçimde sanatçıların klasik gelenekten yararlanan eserler yaratmasıyla 21. yüzyılda popülerliğini sürdürdü. Mesela, Wiley’nin Afrikalı Amerikalı adam ve hanımefendi portreleri onları çoğu zaman kahramanca pozlarda ve klasik ortamlarda tasvir ederken, Sherald’ın basit siyahi insanları tasvir eden resimleri, nefes renkleri ve dingin ifadeleriyle karakterize edildi.
Neoklasik biçim, 21. yüzyılda popüler kültürde de kullanıldı; mesela: Olağanüstü Gatsby (2013) ve Favori (2018) neoklasik giysiler giymiş karakterleri ve neoklasik tarzdan esinlenen ortamlarda geçen bir film.
Neoklasik biçim, insanların haysiyetli ve zamansız görüntülerini yaratmanın bir yolunu sunmuş olduğu için günümüzde de portreler için popüler bir seçim olmaya devam ediyor.
VII. 21. Yüzyılda Neoklasik Portre
Neoklasik portreler, Kehinde Wiley ve Amy Sherald benzer biçimde sanatçıların neoklasik portrelerin geleneksel kurallarını tekrar yorumlayan eserler yaratmasıyla 21. yüzyılda da popüler bir tür olmaya devam etti.
Wiley’nin emekleri çoğu zaman büyük ölçekli ve canlı renklerle karakterize edilir ve çoğu zaman mevzularını kahramanca pozlarda tasvir eder. Barack Obama ve Muhammed Ali portreleri, 21. yüzyılın en meşhur neoklasik portrelerinden ikisidir.
Sherald’ın emekleri daha nefes renklidir ve çoğu zaman mevzularını günlük ortamlarda tasvir eder. Michelle Obama ve Breonna Taylor portreleri, 21. yüzyılın en dikkat cazibeli neoklasik portrelerinden ikisidir.
Wiley ve Sherald’ın emekleri neoklasik portreciliğin yeni bir seyirci kitlesiyle buluşmasına destek oldu ve bu emekler türün hâlâ insan yüzünün zarafetini ve onurunu soruşturma kabiliyetine haiz bulunduğunu gösterdi.
VIII. Popüler Kültürde Neoklasik Portre
Neoklasik portreler, popüler kültürde muhtelif karakterleri ve temaları tasvir etmek için kullanılmıştır. Filmimizde, neoklasik portreler tarihsel bir gerçeklik duygusu yaratmak, bir karakterin statüsünü yahut otoritesini iletmek yahut bir sahneye görsel alaka katmak için kullanılmıştır. Filmdeki neoklasik portrelerin birtakım mühim örnekleri şunlardır:
* Kraliçenin görkem ve israf duygusunu yaratmak için kullanılan, “Marie Antoinette” (2006) filmindeki Marie Antoinette portresi.
* 2012 yılında yapılmış “Lincoln” filmimizde Abraham Lincoln’ün enerjisini ve kararlılığını bahsetmek için kullanılan portre.
* Kibir ve kendini giderme temalarını işlemek için kullanılan “Dorian Gray’in Portresi” (2009) filmindeki Dorian Gray portresi.
Neoklasik portreler televizyonda, reklamlarda ve öteki popüler kültür biçimlerinde de kullanılmıştır. Bu bağlamlarda, neoklasik portreler bir sofistikelik, zarafet yahut otorite duygusu yaratmak için kullanılabilir. Popüler kültürdeki neoklasik portrelerin birtakım mühim örnekleri şunlardır:
* İngiltere Kraliçesi’nin İngiliz para birimi üstündeki portresi, Kraliçe II. Elizabeth’in neoklasik tasviridir.
* Amerikan doları banknotu üstünde, özgürlüğün Roma tanrıçası Libertas’ın neoklasik tasviri olan Hürriyet Heykeli portresi.
* Meryem Ana’nın Katolik dini tasvirlerinde neoklasik bir tasviri olan Meryem Ana portresi.
Neoklasik portreler, yüzyıllardır popüler kültürde muhtelif karakterleri ve temaları tasvir etmek için kullanılmıştır. Tarihsel bir gerçeklik duygusu yaratmak, bir karakterin statüsünü yahut otoritesini iletmek yahut bir sahneye görsel alaka katmak için kullanılabilirler.
IX. Popüler Kültürde Neoklasik Portre
Neoklasik portreler popüler kültürde muhtelif şekillerde yer almaktadır. Filmimizde, neoklasik portreler 1994 yılında yapılmış filmimizde olduğu benzer biçimde zamanı bir gerçeklik duygusu yaratmak için kullanılmıştır. Kral George’un DeliliğiKral George III’ün bir takım neoklasik portresinin yer almış olduğu filmimizde, neoklasik portreler, 2005 yılında yapılmış filmimizde olduğu benzer biçimde, gizem yahut merak duygusunu iletmek için de kullanılmıştır. Ejderha Dövmeli KızHarriet Vanger’in neoklasik portresinin yer almış olduğu.
Televizyonda, neoklasik portreler, 1960’ların tv dizilerinde olduğu benzer biçimde, zarafet ve incelik duygusu yaratmak için kullanılmıştır. YenilmezlerJohn Steed’in evinin karakterinde bir takım neoklasik portrenin yer almış olduğu. Neoklasik portreler, 2017 tv dizisinde olduğu benzer biçimde, televizyonda da bir tarih yahut anane duygusunu iletmek için kullanılmıştır TaçKraliçe II. Elizabeth’in oldukça sayıda neoklasik portresinin yer almış olduğu sergi.
Müzikte, 1976 albümünde olduğu benzer biçimde, neoklasik portreler albüm kapakları olarak kullanılmıştır. Neoklasik Sanat Renaissance grubu tarafınca. Neoklasik portreler, 2012 şarkısında olduğu benzer biçimde, müzik için de esin kaynağı olarak kullanılmıştır. Neoklasik The xx grubu tarafınca.
Edebiyatta, 1817 tarihindeki romanda olduğu benzer biçimde, neoklasik portreler çizim olarak kullanılmıştır. Manon Lescaut Abbé Prévost’un, Manon Lescaut’nun neoklasik bir portresini içeren eseri. Neoklasik portreler, 2005 tarihindeki romanda olduğu benzer biçimde, edebiyat için de esin kaynağı olarak kullanılmıştır. Bir Hanımın Portresi Henry James’in, Isabel Archer’ın neoklasik portresini içeren eseri.
Neoklasik portreler reklam, moda ve tasavvur benzer biçimde öteki popüler kültür biçimlerinde de kullanılmıştır. Neoklasik portreler, 2014 senesinde parfümün reklamında olduğu benzer biçimde lüks ve sofistike bir his yaratmak için kullanılmıştır. Narciso Rodriguez Onun İçinbir kadının neoklasik portresini içeren. Neoklasik portreler ek olarak, Dolce & Gabbana’nın 2017 moda koleksiyonunda oldukça sayıda neoklasik portrenin yer almış olduğu benzer biçimde, bir tarih ve anane duygusu yaratmak için de kullanıldı.
Genel hatlarıyla neoklasik portreler, popüler kültürde zamanı gerçeklik, gizem yahut entrika, zarafet ve incelik, tarih yahut anane, lüks ve incelik duygusu yaratmak için muhtelif şekillerde kullanılmıştır.
S: Neoklasik portre nelerdir?
A: Neoklasik portre, 18. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan bir portre stilidir. İdealize edilmiş güzellik, bakışım ve dengeye vurgu yapmasıyla karakterize edilir. Neoklasik portreler çoğu zaman mevzuları klasik pozlarda ve ortamlarda tasvir eder ve çoğu zaman bir haysiyet ve otorite duygusu iletmek için kullanılır.
S: Meşhur neoklasik portreler hangileridir?
A: Birtakım meşhur neoklasik portreler içinde Jacques-Louis David’in Marat’ın Ölümü (1793), Jean-Auguste-Dominique Ingres’ Odalık (1814) ve Francisco de Goya’nın Wellington Dükü (1812).
S: Neoklasik portreler kurmak için kullanılan değişik teknikler nedir?
A: Neoklasik portreler yağlı boya, sulu boya ve heykel benzer biçimde muhtelif teknikler kullanılarak yaratılabilir. Neoklasik sanatçılar portrelerini yaratmak için çoğunlukla bu tekniklerin bir kombinasyonunu kullanmışlardır.
0 Yorum